Μετά τη σηματοδότηση του μονοπατιού από τα Θεοδώριανα στο Καταφίδι την ψηλότερη κορυφή των Υζουμέρκων (2.393 μ.), στις 18 Αυγούστου οργανώσαμε μια ανάβαση από το χωριό στην κορυφή με τα πόδια, πραγματοποιώντας ταυτόχρονα και την ηλεκτρονική χαρτογράφηση του μονοπατιού.
Ξεκινήσαμε στις 5 τα ξημερώματα από την πλατεία του χωριού. Η πρώτη στάση αχάραγα ακόμα, μας βρήκε στο ξάγναντο πάνω από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία με την καταπληκτική θέα.
Φτάνοντας στην Πάνω Κωστηλάτα είχαμε την τύχη να δούμε και να απαθανατίσουμε μια καταπληκτική ανατολή, με τον ήλιο να ξεπηδάει αργά στο βάθος από τις κορυγογραμμές των Αγράφων.
Αφού παρακάμψαμε τη στάνη στην “Κιάφα”, και καλό είναι να γίνεται αυτό όταν είναι εποχή που είναι στα βουνά οι κτηνοτρόφοι για να μην έχουμε πρόβλημα με τα σκυλιά, περάσαμε δίπλα στη στάνη “Κόντη” . Εκεί τα σκυλιά μπορεί να κάνουν φασαρία, άλλωστε αυτή είναι η δουλειά τους, αλλά είναι ακίνδυνα.
Με τον τσοπάνο Γιώργο Κουτσούκη αγουροξυπνημένο να προστίθεται για λίγο στην παρέα μας, συναντήσαμε τον αγροτικό δρόμο λίγο πριν τη στάνη στον “Καλόγερο”. Εκεί χωριστήκαμε σε δυο ομάδες, γιατί έπρεπε να καταγραφεί ηλεκτρονικά η προσέγγιση στην κορυφή από δυο μεριές. Και από τη νότια και τη βόρεια κόψη. Το ραντεβού δόθηκε πλέον για την κορυφή.
Tα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν λίγο για τους λιγότερο …προπονημένους και κυρίως για τον Έκτορα, τον βενιαμίν της παρέας, αφού ξεκινούσε πλέον το πολύ ανηφορικό κομμάτι και το σκαρφάλωμα στην κορυφή.
Όμως όλοι τα κατάφεραν άνετα να πιάσουν κορυφή και ο Έκτορας, που αποδείχτηκε παλικάρι. Πλησιάζοντας στην κορυφή έβγαλε φτερά και δέχτηκε τα συγχαρητήρια όλων. Τό ‘θελε άλλωστε τόσο πολύ. Ήταν η δέυτερη φορά που ανέβαινε, η πρώτη όμως με τα πόδια από το χωριό.
Η ανάβαση από τα Θεοδώριανα μέχρι την κορυφή κράτησε σχεδόν τέσσερις ώρες.
Η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά καθαρή και η θέα πάντα καταπληκτική. Η σκιά της κορυφής σχημάτιζε στις απέναντι κορυφογραμμές το σχήμα της πυραμίδας, για να δικαιολογήσει και την ονομασία των ντόπιων. Γι αυτό το λόγο οι ντόπιοι και κυρίως οι Θεοδωριανίτες, ονομάζουν την κορυφή όχι Καταφίδι αλλά Πυραμίδα.
Το μάτι έφτανε μέχρι τη Λευκάδα και τα Γιάννενα, που φαινόταν αρκετά καθαρά στο βάθος του ορίζοντα. Ο αέρας όπως πάντα δυνατός σε έπαιρνε και σε σήκωνε και αυτό είναι κάτι που χρειάζεται προσοχή για κάποιους που πάνε πρώτη φορά. Αφού ξεκουραστήκαμε αρκετά, αφήσαμε το στίγμα μας στο βιβλίο επισκεπτών που υπάρχει, και πήραμε τον κατήφορο.
Το σχέδιο ήταν να επιστρέψουμε με τα πόδια πάλι στο χωριό. Κατεβήκαμε μέχρι την πάνω Κωστηλάτα σχεδόν στα μισά της διαδρομής, αλλά οι υποχρεώσεις κάποιων στο χωριό άλλαξαν τα σχέδια και το υπόλοιπο της διαδρομής μας βρήκε να “χτυπιόμαστε” στην καρότσα του αγροτικού του Θανάση με τον Παπαχρήστο συνοδηγό και το φραπέ στο χέρι να διασκεδάζει με την …τρέλα μας.
Για όσους θέλουν πλέον να να ανεβούν στο Καταφίδι, η σηματοδότηση του μονοπατιού έχει ολοκληρωθεί και είναι επαρκής και για την άνοδο και την κάθοδο και από τις δύο προσεγγίσεις στην κορυφή. Αρκεί να είναι κάποιος λίγο προσεκτικός στη σήμανση του μονοπατιού.
Σύντομα, αφού θα γίνει η επεξεργασία της ηλεκτρονικής χαρτογράφησης που κάναμε, θα δώσουμε τις απαραίτητες οδηγίες μέσα από το www.theodoriana.com, ώστε όλοι, με τη χρήση ηλεκτρονικών εφαρμογών κινητών τηλεφώνων ή συσκευών Garmin να μπορούν να ανεβούν στην κορυφή χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Το ίδιο θα γίνει και με τα υπόλοιπα μονοπάτια των Θεοδωριάνων, στα οποία έχει τελειώσει και εκεί η σήμανση και η ηλεκτρονική χαρτογράφηση.