Η ατέλειωτη κορυφογραμμή που ξεκινάει από τον Προφήτη Ηλία και καταλήγει στην κορυφή στα 2.150 μ. μαγεύει το βλέμμα. Στη μέση της κορυφογραμμής είναι οι Λάκκες (1.430μ.), ένα πανέμορφο μέρος. Γενικά προς την πλευρά της Νεράϊδας το τοπίο είναι πιο ομαλό. Η ανάβαση από τη μεριά των Θεοδωριάνων είναι δύσκολη και επίπονη, τα συναισθήματα όμως που δημιουργεί είναι ανεπανάληπτα. Έχω ανέβει και καλοκαίρι και χειμώνα και τη θεωρώ από τις πιο όμορφες κορυφές στα ελληνικά βουνά.

Στον Κριάκουρα μπορεί να ανέβει κανείς και από τα 4 σημεία του ορίζοντα. Εμείς διαλέξαμε την ανάβαση από την Τούρλα. Έτσι ένα πρωί στις 5 η ώρα βρεθήκαμε στην καρότσα του φορτηγού του Θόδωρου Λιανού να χτυπιόμαστε δεξιά αριστερά περνώντας από τον κακοτράχαλο δρόμο που οδηγεί στη Χούνη.

Φτάσαμε πριν ξημερώσει στη Χούνη μέσα σε ένα χαλασμό από γαβγίσματα σκύλων, κουδούνια και τη γνώριμη φωνή του Μιχάλη Παπατάτση. Εδώ τέλειωνε και η συνεισφορά του Λιανού (έτσι νομίζαμε) στην ανάβαση αυτή. Δύο ώρες μετά βλέπαμε από ψηλά το αυτοκίνητό του καθώς ανεβαίναμε, στο ίδιο σημείο που το αφήσαμε δίπλα στην καλύβα του Μιχάλη. Ποιος ξέρει τι ύπνο να έριξε εκεί μέσα.

Μετά το Αυτί πήραμε την κορυφογραμμή, περάσαμε από την Τούρλα ανεβήκαμε την απέναντι κόψη και ακολουθώντας το μονοπάτι στην πλαγιά αριστερά από τον Κριάκουρα φτάσαμε στην κορυφή ύστερα από 3 ώρες περίπου. Το σχέδιο ήταν να κατέβουμε όλη την κορυφογραμμή στα Πλάγια μέχρι τον Προφήτη Ηλία και από κει να πάρουμε το μονοπάτι για το χωριό. Είναι μια δύσκολη κατάβαση, κάτι παραπάνω από ένα απλό περπάτημα.

Η εξαιρετική θέα καθώς και μερικές τούφες τσάι είναι η αποζημίωση για τις δυσκολίες αυτές. Όταν μά λιστα έχεις στην παρέα και τον Ηλία το Χάιδο με το αστείρευτο κέφι του τότε τα πράγματα γίνονται πιο χαλαρά. Η παρουσία του Θανάση Νταραγιάννη είναι ικανός παράγοντας να σου ρίξει το ηθικό με την άνεση που ανεβαίνει – μην ξεχνάμε ότι είναι (κατα)δρομέας μεγάλων αποστάσεων- αλλά είναι εγγύηση, αρκεί να μην …υπόσχεται στη γυναίκα του ότι θα …γυρίσει γρήγορα. Δεν έχουν όλοι τη γρηγοράδα σου αγαπητέ Θανάση.

Τελικά τα παπούτσια της Ελπίδας που την πρόδωσαν ελαφρώς, η προαναφερθείσα υπόσχεση του Θανάση και η κούραση όλων μας, άλλαξαν τα σχέδια. Από τις «Λάκκες» κατεβήκαμε στη Νεράιδα. Έτσι ο Μίμης κάλεσε την άμεση βοήθεια και ο Λιανός ήρθε και μας παρέλαβε.

Μπορούμε πάντως να βεβαιώσουμε ότι η μπίρα στη Νεράιδα είναι καταπληκτική, ιδίως μετά από ένα κουραστικό περπάτημα.