ΠΥΡΑΜΙΔΑ 2393 μ.
 |
 |
Οι καιρικές συνθήκες, εκείνο το αυγουστιάτικο πρωινό, ήταν ιδανικές. Ο επιβλητικός όγκος των Τζουμέρκων χρωματιζόταν με μια ροζ απόχρωση, αντανακλώντας το φως της αυγής. Το ελαφρύ βοριαδάκι είχε διαλύσει αποβραδίς και το τελευταίο συννεφάκι και καθάρισε την ατμόσφαιρα . Από τα 2.393 μέτρα της κορυφής των Τζουμέρκων όλες οι αποστάσεις έδειχναν να έχουν μικρύνει, έτσι που νόμιζες αν άπλωνες το χέρι σου θα ακουμπούσες τα διπλανά βουνά.
Από την κορυφή έβλεπες πεντακάθαρα: βορειοδυτικά τα Γιάννενα με τη λίμνη, νοτιοδυτικά την Άρτα με τον Άραχθο , την Πρέβεζα, τη Βόνιτσα και την Λευκάδα με τον Αμβρακικό και στα ανοιχτά κάποια πλοία της γραμμής να διασχίζουν το Ιόνιο. Νοτιανατολικά διέκρινες τις κορυφές της οροσειράς της κεντρικής Πίνδου να αχνοφέγγουν στο φως του ανατέλλοντος ήλιου και βορειοανατολικά να ξεπροβάλλει, στην αχλή του ορίζοντα, ο μεγαλοπρεπής Όλυμπος.
Και αποκάτω ακριβώς , στη δυτική κόψη, τα Τζουμερκοχώρια να κοιμούνται ακόμα. Ο ήλιος ανέβαινε σιγά-σιγά και τότε το βουνό άρχισε να ρίχνει πάνω τους τη σκιά του που το σχήμα της έδωσε και το όνομα της κορυφής των Τζουμέρκων.
Ντίνος Γιώτης