ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΤΕΛΟΣ ΒΟΛΕΥΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ
Της Βασιλικής Αθ. Σκουτέλα
Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν ένα υπέροχο χωριό πολύ ψηλά στο βουνό, ορεινό και πανέμορφο. Είχε πολλά ψηλά και επιβλητικά βουνά που το αγκάλιαζαν και το προστάτευαν, ποτάμια με ορμητικά νερά που το χρώμα τους δεν ήταν ένα απλό πάλλευκο χρώμα αλλά σε πολλά σημεία των ποταμών το νερό ήταν οινοπνευματί και η δροσιά του μάγευε τους επισκέπτες και νανούριζε με το κελάρυσμά του κάθε έγνοια, ανησυχία και στενάχωρη σκέψη.
Πολλά ζωάκια επισκέπτονταν αυτό το υπέροχο χωριό, αρκούδες, τσακάλια, λύκοι, υπήρχαν προβατάκια και κατσικάκια, χελιδονάκια και αετοί και όλα ζούσαν αρμονικά με τους κατοίκους και πλήρως εναρμονισμένα με το περιβάλλον. Φυσικά, όπως κάθε χωριό που σέβεται τον εαυτό του είχε και γατάκια αλλά και σκυλάκια τόσο ήρεμα και φιλικά που οι κάτοικοι δεν εδύναντο να κάνουν μία βόλτα ώστε να απολαύσουν το χωριό τους και να ξεκουραστούν από τον μόχθο της καθημερινότητας. Τα σκυλάκια αυτά προστάτευαν τα προβατάκια ως είθισται αλλά κάποιοι ιδιοκτήτες προβάτων και κατσικιών δεν είχαν ένα μόνιμο μέρος βοσκής και θεωρούσαν πως όλο το χωριό τους ανήκει για να βόσκουν τα ζωάκια τους οπότε περιδιάβαιναν όπου τους βόλευε και τα σκυλάκια τους έδειχναν τα ωραία τους δοντάκια σε όποιονδήποτε βρισκόταν στο διάβα τους.
Επομένως, πολλά όμορφα μέρη στο υπέροχο αυτό χωριό δεν δέχονταν επισκέπτες λόγω του περιορισμού τους από τους καλούς αυτούς ανθρώπους οι οποίοι μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις έφραζαν και τον δρόμο που ανήκε σε όλους για να εξυπηρετούνται. Ένα πανέμορφο εκκλησάκι στην ακροποταμιά σε ένα σημείο υπέροχου φυσικού κάλλους λειτουργεί μόνο του καθώς τα φιλικά σκυλάκια ήταν μόνιμα εκεί αλλά τώρα πια δεν έχει και δρόμο για να πάνε οι κάτοικοι και οι επισκέπτες
Το πανέμορφο αυτό χωριό, όμως, έχει και πολλά – πολλά σκουπιδάκια τα οποία ως εκ θαύματος πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Πολύχρωμα και ευεργετικά για το χωριό σκουπιδάκια, μάλλον έτσι θα είναι αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται για την καθαριότητα του χώρου και δεν σέβεται το σπάνιο αυτό τοπίο στο οποίο έχει την τύχη να βρίσκεται και να απολαμβάνει. Τα όμορφα δάση αναπνέουν καθημερινά τα σκουπιδάκια που είναι και ποικίλα φυσικά, πάνες μωρών, σακουλάκια από γλυκά που πετούν τα παιδάκια και οι γονείς καμαρώνουν για το κατόρθωμα αυτό έχοντας αποτελέσει για τα παιδιά τους ιδανικό πρότυπο, ακόμα και ηλεκτρικές συσκευές που απομένουν εκεί ως ενθύμιο της πολύτιμης προσφοράς τους στον πολιτισμό. Και οι κάτοικοι του χωριού κάνουν καθημερινά την βόλτα τους εκεί δίπλα στα σκουπίδια και ανάμεσα στα ακουπίδια αλλά δεν τα βλέπουν πια. Τα μάτια τους λειτουργούν επιλεκτικά και βλέπουν μόνο το το τοπίο που τους βολεύει και τους αφορά, έτσι δεν έχουμε μάθει όλοι να κάνουμε; «Τι όμορφο χωριό που έχουμε» αναφωνούν και προσκαλούν ανθρώπους να το επισκεφτούν και να δουν τα δάση να ρυπαίνονται και να μην έχουν φωνή να διαμαρτυρηθούν για την κατάντιά τους.
Τα σκουπιδάκια, όμως, δεν ρυπαίνουν μόνο τα δάση αλλά και το εσωτερικό του χωριού αφού οι καλοί άνθρωποι που αναλαμβάνουν την κατά τ’ άλλα άχαρη και δύσκολη εργασία της αποκομιδής έρχονται μία φορά την εβδομάδα και φυσικά τόσο βιαστικά που καθώς μαζεύουν τα σκουπιδάκια αφήνουν και όσα μπορούν πίσω για να μην μπορούν οι άνθρωποι να κάθονται έξω στις βεράντες και τις αυλές τους χωρίς να είναι αναγκασμένοι να κρατούν την αναπνοή τους. Η μεγάλη, πλακόστρωτη και θαυμαστή από όλους πλατεία που αποτελεί πόλο έλξης για ντόπιους και τουρίστες κι αυτή έχει καθημερινή παρέα τα σκουπιδάκια της ειδικά στα σημεία πίσω και κάτω από αυτήν αλλά τα σκουπιδάκια θα μαζευτούν μόνο για την υπέροχη μέρα του χορού γύρω από τον μεγαλοπρεπή πλάτανο. Είναι δυνατόν οι επισκέπτες του πανηγυριού να δουν σκουπίδια εκείνη την ημέρα; Μετά δεν μας απασχολεί…..και το σημαντικό αυτό γεγονός ολοκληρώνεται κάθε χρόνο με μεγάλη επιτυχία.
Η πλατεία, δυστυχώς, δεν έχει για συντροφιά της μόνο σκουπιδάκια αλλά και πολλά αυτοκινητάκια. Για πρώτη φορά φτιάχτηκε καινούριος χώρος για να πηγαίνουν τα αυτοκινητάκια τους όλοι αυτοί που επισκέπτονται το χωριουδάκι αλλά τηρήθηκε για μία- δύο μέρες η απαγόρευση αυτή. Μόλις έφυγε ο πολύς κόσμος τα αυτοκινητάκια πάλι στην πλατεία και αντί να παίζουν ανέμελα τα παιδιά άρχισαν πάλι να φοβούνται για τη σωματική τους ακεραιότητα και οι άνθρωποι που απολαμβάνουν την πλατεία και τον αιωνόβιο πλάτανο που την κοσμεί να αποφεύγουν τα αυτοκινητάκια με χορευτικές κινήσεις και να αναπνέουν τον πλούσιο «καθαρό» αέρα. Το παρκάρισμα των αυτοκινήτων σε οποιοδήποτε σημείο βολεύει τον καθένα, δίπλα στα παιδιά, μπροστά στα ξένα σπίτια, όπου θεωρεί ο οδηγός σωστό αποδεικνύει πως και τα αυτοκινητάκια είναι μία προέκταση του ανθρώπου όπως τα παιδιά του, ίσως πιο πολύτιμα και σεβαστά. Η ελεύθερη από αυτοκίνητα και καθαρή πλατεία και τα γέλια των παιδιών δεν είναι τόσο σημαντικά όσο το να έχει άμεση επαφή με το αυτοκινητό του ο εκάστοτε οδηγός.
Οι επισκέπτες θα δουν και μία υπέροχη νεροτριβή η οποία κάθε μέρα σχεδόν γίνεται αυτήκοος μάρτυρας τσακωμών και έριδων αφού πέρα από το γεγονός πως δεν είναι εφικτό να τηρηθεί μία σειρά προτεραιότητας για το πλύσιμο των ρούχων – ούτε στη μεγαλούπολη δεν βιάζονται τόσο πολύ να πλύνουν γρήγορα- επιμένουν κάποιοι να παραβιάζουν τον ένα και μοναδικό κανόνα που πρέπει να γίνεται σεβαστός, να μην χρησιμοποιείται απορρυπαντικό στην πλύση. Αλλά αυτοί οι κάποιοι, μακάρι να είναι η εξαίρεση, ή δεν έχουν την ικανότητα να διαβάζουν ή δεν έχουν τα γυαλιά τους μαζί, παρόλο που η απαγορευτική πινακίδα είναι ευκρινέστατη ή όπως τόσοι και τόσοι άλλλοι αδιαφορούν για την ζημιά που προκαλούν στο περιβάλλον και το ποτάμι που περνά χαρούμενο ακριβώς από κάτω. Τα νερά μολύνονται από το απορρυπαντικό όπως και από τα βρώμικα νερά της μπουγάδας που κάποιες νοικοκυρές επιμένουν να πετάνε στο γάργαρο αυλάκι που περνά από κάτω από τα σπίτια τους συντροφεύοντας τους κατοίκους με τον απαλό και εφησυχαστικό του ήχο.
Το μαγευτικό αυτό χωριό, λοιπόν, έχει όλα τα παραπάνω αλλά έχει και πολλή αγάπη, έχει ανθρώπους που το φροντίζουν και το προσέχουν και θα κάνουν πολλές κινήσεις για να έχει το παραμύθι αυτό ένα καλό τέλος, το τέλος που του αξίζει. Ανθρώπους γενναιόδωρους και ευαίσθητους που κατανοούν πόσο σημαντικό είναι να διατηρηθεί αυτό το χωριό καθαρό ανταποδίδοντας απλόχερα και ανιδιοτελώς την αγάπη του σε όλους.
Και ζήσαν αυτοί καλά μέσα στην αδιαφορία, την απάθεια, την ασέβεια και την καταστροφή του χώρου και εμείς καλύτερα;