Πριν από αρκετά χρόνια η Ελλάδα εισέβαλε με τον στρατό της στην Γερμανία και επέβαλλε κατοχή με τα όπλα για τέσσερα χρόνια.
Στο διάστημα αυτό εκτέλεσε 56.225 αθώους πολίτες, έστειλε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης 105.000, έκαψε ολοσχερώς πάνω από εκατό πόλεις και χωριά, προκάλεσε μεγάλες καταστροφές σε άλλα 1770, πυρπόλησε τετρακόσιες χιλιάδες σπίτια, κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου, βομβάρδισε λιμάνια και βύθισε το 75% του εμπορικού στόλου, λεηλάτησε μουσεία, έκανε παράνομες ανασκαφές σε αρχαιολογικούς χώρους, αρπάζοντας πάνω από 8.500 αρχαιολογικούς θησαυρούς.
Και όταν πια έχασε τον πόλεμο και βρέθηκε στο στρατόπεδο των ηττημένων, αρνήθηκε να αποζημιώσει την Γερμανία για όλες τις απώλειες και τις ζημιές που της προκάλεσε.
Τέτοιο σενάριο φαίνεται αδιανόητο για όλους. Η Ελλάδα να εισβάλει και να προκαλεί τόσα δεινά σε μια άλλη χώρα. Φανταστείτε, για παράδειγμα, ένα βαυαρικό χωριό, να παθαίνει ό,τι έπαθε το Κομμένο ή το Δίστομο. Αν όμως αντιμεταθέσεις τα ονόματα των χωρών, τότε ακριβώς έχεις Ιστορία. Και μάλιστα στις πιο μαύρες σελίδες της. Έχεις την ζοφερή πραγματικότητα που βίωσε η χώρα μας από τους κατακτητές, μετά το υπερήφανο ΟΧΙ του 1940.
Οι “πολιτισμένοι” Γερμανοί προκάλεσαν τεράστιο πόνο στην πατρίδα μας, στέλνοντας στον θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες Έλληνες, ήτοι το 13,5% του πληθυσμού, που είναι το υψηλότερο ποσοστό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είναι να απορεί κανείς μετά, που η συλλογική μνήμη εμφορείται από απέχθεια έναντι των Γερμανών.
Με την λήξη του πολέμου, η Διάσκεψη των Παρισίων το 1946 επιδίκασε σε μια σειρά χώρες πολεμικές αποζημιώσεις. Για την Ελλάδα αναγνωρίστηκαν οι καταστροφές σε υποδομές και δημόσιο πλούτο που υπέστη από τους Γερμανούς καθώς και το δάνειο που πήραν εξαναγκαστικά από την κατοχική ελληνική κυβέρνηση. Για αυτά τα δύο επιδικάστηκαν στην χώρα μας 10 δις 600 εκατομμύρια δολάρια, συνολικά πάνω από 150 δις σε σημερινές τιμές, χωρίς τους τόκους. Και ενώ όλα τα κράτη έχουν πάρει μέχρι δεκάρας τα λεφτά τους, μόνο η Ελλάδα είναι ακόμα “στο περίμενε”, ίσως επειδή καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τα διεκδίκησε αποφασιστικά.
Από την άλλη η Γερμανία εξακολουθεί να κάνει αυτό που πάντα ήξερε να κάνει καλά: να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της με το θράσος του κατακτητή. Από το 2012, ήδη, ο τοποτηρητής της Γερμανίας και επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Κομισιόν χερ Χορστ Ράιχενμπαχ είχε ομολογήσει με τον πιο κυνικό τρόπο ότι η Ελλάδα δεν είχε γίνει ακόμα αρκετά ελκυστική για τους επενδυτές, ήτοι η δημόσια και ιδιωτική περιουσία της δεν είχε απαξιωθεί αρκετά για να την εξαγοράσουν. Σήμερα;
Πηγή: https://artapress.gr