Ανήκω μάλλον στην κατηγορία των Θεοδωριανιτών που μόλις μπαίνει ο Ιούνιος η τάση φυγής προς το χωριό με κυριεύσει αδάμαστη και προσπαθώ να τακτοποιήσω όλες μου τις υποχρεώσεις ώστε να φύγω για πάνω όσο το δυνατόν συντομότερα. Πάντα, όμως, λόγω δουλειάς καταφέρνω να πηγαίνω τον Ιούλιο.
Ο Ιούλιος προσωπικά είναι ο καλύτερος μήνας για να επισκέπτεται κανείς τα Θεοδώριανα και οι λόγοι είναι 2: α) η προσμονή ενός ακόμα μήνα καλοκαιριού και β) οι πυγολαμπίδες, τα δικά μου προσωπικά ξωτικά. Μόλις εμφανίζονται όλο το χωριό λαμπυρίζει, αστράφτει και μετατρέπεται σε ένα μαγικό χωριό σαν βγαλμένο από παραμύθι χάρη στην λαμπερή και εξωπραγματική παρουσία τους. Γύρω μας ο τόπος μεταμορφώνεται, γίνεται πιο απόκοσμο το τοπίο και οδεύουμε προς την παιδική μας ηλικία όταν κοιτάζαμε τις πυγολαμπίδες με δέος και μόνη μας επιθυμία ήταν να τις πιάσουμε όχι για να τις αιχμαλωτίσουμε και να τις βλάψουμε αλλά για να πάρουμε λίγη από την μαγεία τους και να μεταφερθούμε- όσο είναι αυτό εφικτό- στο κρυφό βασίλειο της φύσης και των μυθικών πλασμάτων.
Μία μεγάλη έκπληξη του φετινού καλοκαιριού ήταν και ο υπέροχος καιρός με την πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του χωριού υψηλή θερμοκρασία αν και για τους καλλιεργητές μάλλον η έκπληξη ήταν δυσάρεστη. Πάντως αυτή η ζεστή ραστώνη μου σύστησε μία μεγάλη αγάπη, το κολύμπι στο ποτάμι. Σε ένα καταπράσινο και συνάμα άγριο τοπίο αντικρίζει κανείς το διαυγές νερό, κρύο μεν αλλά απελευθερωτικό δε. Μπαίνοντας για μπάνιο στο κρυστάλλινο νερό αισθάνεσαι να φεύγουν από πάνω σου όλα τα προβλήματα, τα άγχη και οι έγνοιες ενώ ατενίζοντας τα έλατα και τα βουνά μόνο ένα συναίσθημα σε κατακλύζει, ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που μπορείς και απολαμβάνεις, για όλα αυτά που μία ανώτερη δύναμη, το σύμπαν, ο Θεός ή οτιδήποτε άλλο σου επέτρεψε να βιώσεις.
Βγαίνοντας από το νερό και ξαπλώνοντας πάνω στην καυτή άσπρη πέτρα μπορεί κανείς να σκεφτεί πως όλος ο κόσμος του ανήκει, αυτός ο κόσμος, ο μικρόκοσμος που ταυτόχρονα είναι και τεράστιος γιατί δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο από όσα βιώνεις στο εδώ και το τώρα. Οι ευεργετικές ακτίνες του ηλίου και το ευχάριστο μυρμήγκιασμα από το δροσερό νερό κονταροχτυπιούνται και η ευτυχία απλώνεται σε κάθε κύτταρο, σε κάθε σκέψη, σε κάθε χτύπο της καρδιάς, σε κάθε χαμόγελο. Αυτή την αίσθηση μπορώ πια να την αποθηκεύσω σε μία κρυφή γωνίτσα στο μυαλό μου και στον δύσκολο χειμώνα που έρχεται να την ανασύρω αντλώντας από αυτήν δύναμη, κουράγιο και προσμονή.
Άλλη μία ευχάριστη έκπληξη – αυτή νομίζω για όλους – ήταν και το γεγονός πως ξαναλειτούργησε το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Η καταπληκτική διαδρομή που οδηγεί μέσα από την συνεχή εναλλαγή τοπίων στο αγέρωχο, πέτρινο εκκλησάκι συναγωνίζεται την μυσταγωγική λειτουργία μέσα στο φυσικό κάλος. Μας έλειψε πολύ η Αγία Παρασκευή κα αυτό φάνηκε στα δάκρυα που εμφανίστηκαν στα μάτια πολλών αλλά και των προσέλευση αρκετού κόσμου. Παιδικές αναμνήσεις ξεχύνονται και με κατακλύζουν, πρόσωπα αγαπημένα που δεν υπάρχουν πια ανάμεσά μας (στο φυσικό σώμα τουλάχιστον) και όμορφες στιγμές μίας πιο αθώας και ανέμελης εποχής. Εύχομαι και ελπίζω να λειτουργεί από δω και στο εξής κάθε χρόνο όπως και να ληφθεί η κατάλληλη μέριμνα για τον καλλωπισμό του ναού έπειτα από τόσα χρόνια παραμέλησης.
Το φετινό καλοκαίρι ήταν για ακόμα μία χρονιά διαφορετικό, άνθρωποι έλειπαν από δίπλα μας, άλλοι άνθρωποι ήταν απομακρυσμένοι, άνθρωποι με ενδόμυχο φόβο για τον ιό που μας έχει περικυκλώσει και δεν λέει να φύγει.. Τέλος, άνθρωποι που μέσα σε όλα αυτά τα δεινά κατάφεραν να ξεφύγουν έστω και για λίγο από την ζοφερή πραγματικότητα και να απολαύσουν τη μαγεία της φύσης καθώς και την ηρεμία και ξεκούραση που προσφέρει απλόχερα το χωριό μας.
Ευελπιστώ να ανταμώσουμε όλοι του χρόνου σε καλύτερες συνθήκες, να είμαστε όλοι καλά και γεροί και να διατηρούμε στην καρδιά και το μυαλό τις όμορφες εικόνες του φετινού καλοκαιριού.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΘ. ΣΚΟΥΤΕΛΑ